Ben biliyordum bu haftanın böyle olacağını… Haftasonu fotoğraf çekemememden belliydi zaten günlerce sesimin – soluğumun çık(a)mayacağı… Oysa anlatacak öyle çok şeyim var ki… Bir sürü yeni cici var paylaşacak… Hepsi de karşımda; gözümün içine bakıyor… Darmadağınık ettim salonu zaten; haftasonuna kadar da böyle – kimse kusura bakmasın :) Fotoğraf çekmeme mani olanlar utansın hem – tabii beni duyuyorlarsa… Fazlaca plânlıyım, programlıyım ben… Belki de biraz takıntılı… Yeni birşey mi katıldı üretilenler deryasına… Hemen salondaki masanın üzerinde yerini alır, fotoğrafı çekilene kadar da orda kalır :) Ben gider, gelir, sağını – solunu düzeltir, evirir, çevirir; içime sinmeyen noktası varsa olurunu bulmaya çalışırım… Fotoğraf çekimi için boy gösterene kadar da o parça kullanıma kapalıdır – kimseye el sürdürmem :)) Geçen hafta da birkaç gün izinli olunca hobi işlerine el atmıştım mâlum… Yaptığımı masanın üzerine yığdım fotoğraflarını haftasonu çekeceğim diye… Hava durumunu da kontrol etmişim öncesinde; güneşli, pırıl pırıl bir hava beni bekliyor,…
Sevgili Emektar Bilgisayarım
Seni bir yedi sene daha kullanmak isterdim be yoldaşım… İstemezdim öyle kapağın kapalı dur bir köşede… Olmadı ama… Yapamadım işte… İki programı aynı anda çalıştırmak isteyince yaptığın o kapris yok muydu?! Surat asar gibi donup kalman hareketsiz ikonlarla… Beni çileden çıkarırdın izlediğim videonun en heyecanlı anında yayını kestiğinde!! Evet, çok yol kat ettik seninle… İzmir’ deyken sevgilime beni ulaştıran bir eşin yoktu belki… Msn görüşmeleri, kameralı sohbetler,… Az mı anımız var seninle? Az mı şey paylaştık bunca yıl? O virüsle yıkmasaydın belki de beni dün gece; Daha uzun yıllarımız bile olabilirdi seninle… Çok görme ama bunu bana… Canıma tak ettiği noktada aldım ben bu kararı. Teknolojik bir devirde yaşıyoruz şunun şurasında… 500 GB kapasiteli bir bilgisayar benim de hakkım değil mi? :) Şimdi senin familyadan bir üst modelle beraberim anlayacağın… Kusura bakma ama artık yoluma onunla devam edeceğim. Üzüldüm çokça seni de yarı yolda bıraktığıma ama; Senin talibin çok, sen…
Bilgilendirme: Keçeler, İzleyici Listesi ve E-Satış
Değinmek istediğim birkaç konu vardı; farklı konuları aynı başlık altında toplamak pek adetim değildir ama üzerinden zaman geçtikçe yazacaklarımın da birikmesi sebebi ile bu seferlik böyle bir bilgilendirme yazısı yazayım dedim – siz ilginizi çekeni başlıklar arasından seçerek okuyabilirsiniz :) Keçeler Aslında aldığım keçelerin fotoğraflarını çekecektim, yalnız hava koşullarının pek müsaade etmemesi ve benim dayanamayıp keçeleri akşamında kırpmaya başlamam tüm plânları bozdu :) Nereden keçe alabileceğini soran arkadaşlarım için vereceğim cevap Hobi Keçe’ dir. Web siteleri üzerinden geniş renk kartelasına ulaşabilir ve e-mail yoluyla kendileri ile iletişim kurarak almak istediğiniz renklerin kodlarını bildirip banka hesaplarına havale çıkararak satın alma işlemini gerçekleştirebilirsiniz (detaylar sitelerinde mevcut). Ben sipariş öncesinde veya sonrasında herhangi bir problem yaşamadım. Elime ulaşan keçeler istediğim renkte ve ölçüde idi, ilgilerinden de keçelerinden de memnun kaldım kısaca :) İzleyici Listesi Çoğunlukla yabancı bloglarda okuduğum kadarı ile 1 Mart itibari ile önce Blogger kullanmayan, önümüzdeki aylarda da Blogger kullananlar da…
Evde Tek Başına
Gün boyu evde olmak benim için üç öğün Türk kahvesi içebilme keyfi, bazen de yanında fıstıklı çikolata ile bol torpilli dakikalar demektir :) Beş gün kadar kafamı dinledikten sonra yarın tekrar işbaşı yapıyor olmak, bir yandan günlerden Pazartesi gibi gelirken bana, diğer yandan Perşembe sendromu yaşamama sebebiyet veriyor :) Uykumu alıp dinlendiğim; iki yeni elbise aldığım; rengârenk keçelerime kavuştuğum; mutfakta normalden fazla vakit geçirirken yoğurt, nane, salatalık, dereotu ve ceviz karışımından uyduruk ama lezzetli bir tat keşfettiğim; örgü makarası ve dikiş makinesi arasında gel-git yaşadığım; vakit bolluğundan nereye konacağımı bilemediğim; evden dışarı çıkacağım diye diye koca beş günün tamamını neredeyse pijamalarla geçirdiğim, mümkün mertebe bilgisayarı açmamaya özen gösterdiğim, başlarken gözümde büyüttüğüm tatil sürecininin biterken aslında yine çok kısa olduğuna kanaat getirdiğim, kendimle başbaşa olsam da sıkılmaya pek vakit bulamadığım bir süreçti… Tekrarını artık kısmetse şehir dışında yaza yapacağım ümidi ile artık normal rutinime dönme zamanı diyorum – Eh, ne de…
Şubat’ ın Karı Yağarken…
Sanırım 30 yıllık ömrü hayatımda gördüğüm, belki de görebileceğim en yoğun karlı günler bunlar :) Tadını çıkarabilmek pek mümkün olmasa da işten erken çıkmanın hatrına bir süre daha bu soğuk, sulu ve çamurlu günlere katlanabilirim sanırım :)) Öyle bir şey ki; Cuma günü hava koşulları sebebi ile 16.00 gibi mesaimiz bitmişti; Pazartesi yine 16.00, Salı 15.30, Çarşamba yani bugün de 14.30 ile mesaiyi sonlandırarak kar tatili rekoru kırdık :)) Hani memnunum bu durumdan memnun olmasına; ama alışacağım ve saat 18.00′ de işten çıktığımda bunalıma gireceğim diye çok korkuyorum :D Şunu da çok net anladım ki; işten birkaç saat erken çıkabilmek harika birşey :) Göze az gibi gözükse de haftaiçi gün ışığında evin duvarlarının nasıl gözüktüğünü bilmek, sonra evde yemek yapıp, kendine ayırabileceğin ekstra zaman dilimlerinin varlığından haberdar olmak ilaç gibi geliyor bünyeye :) Bir de şu bloglardaki “Google Friend Connect” eklentisinin önümüzdeki ay itibari ile kapatılacağını okumasaydım bugün, keyfime diyecek…
Tatil Karı Bunlar :)
Verilen kar alarmı doğru mu, değil mi derken İstanbul olarak karlı bir güne uyandık :) Sabah işe giderken yolda kalan otobüs, ardından o otobüsten inip karlı kaldırımları bizzat tepmece, bu yüzden mesaiye yarım saat kadar geç kalma derken hava şartlarından dolayı bugünkü mesainin 16.00’da biteceğini öğrenmem… Sanırım yağan karın en güzel getirisi, bu haftasonu tatilinin erken başlayacak olması :) Tabii o harika manzarayı da es geçmemek lazım *-* Yarın ve Pazar günü kar yağmaya devam eder de umarım; bana birkaç kar fotoğrafı çekebilecek fırsat çıkar… Öğle arasında lafı çok da uzatmadan… Herkese kaymadan-düşmeden, üşütmeden, bol dinlenmeli ve eğlenceli bir tatil dileklerimle… Geçen Pazar’ dan çektiğim bir kare bu yazıma eşlik etsin, minik damacanamda asılı olan yonca da beni okuyan herkese şans getirsin ;)
Ve Şeytanın Bacağı Kırılır :)
Geçtiğimiz hafta yazdığım tüm yazıları taslaklarda yarım bırakmışım; hâliyle de hiçbiri yayınlanamamış :) Yeni hafta ile yazmaya başladığım tüm yazılarımı “yayınlanmış” bölümüne taşımaya kararlıyım. Şu kuşları da English Home’ dan binbir kararsızlıkla almamış mıydım – beş ya da altı ay sonra hem de; hiç abartmıyorum. Her gördüğümde ya kasadaki kuyruğa girecek vakit bulamamaktan ya da vakti bulduğumda onlardan kendim dikeceğime dair sözler vererek, almaya niyetlendiğimde de rengine karar veremediğim için bir türlü sahiplenemediğim bu kuşlar… Sonunda evime girdiler de artık gözümün önündeler :) Onlar mutlu, ben mutlu; bu giriş yazısı ile beraber şeytanın bacağını kırmış olmanın dayanılmaz hafifliği ile herkese iyi haftalar dilerim.
Olumsuz Hava Şartlarına Maruz Kaldım
Cumartesi günü kar şöyle bir serpiştirdiğinde evin içinde dört köşe olmuş, elimde fotoğraf makinesi ile o camdan diğerine zıplayarak kendimce birkaç tatmin edici kare yakalamaya çalışmıştım (sonuç fiyasko olsa da). Kar o gün umduğum gibi yağmamakla beraber hiç tutmamış, üstüne kesilen elektrik de iyice canımı sıkmıştı. Bir ara mum ışığında ponpon yapmak gibi son derece romantik (!) bir fikre kapılsam da aksayan işlerimle içimdeki hobi ateşi de sönünce bir anda “memnuniyetsiz” ben ipleri eline alıp, yaptığım herşeye bir kulp takarak tüm haftasonunu en verimsiz şekilde geçirmeyi başardım. Eh, o zaman alkış bana *-* Özlemle beklediğim haftasonu tatilininin böyle yitip gitmesine olan kızgınlığım mı, benim sürekli daldan dala konarken kısıtlı zaman dilimi içinde birşeyleri yarım bıraka bıraka yaşadığım anlamsız telaş mı derken yeniden Pazartesi günü geldi ve haftaya bomba (!) gibi başladım :) Dün akşam işten eve dönüşüm karla karışık 3,5 saati bulunca benim de kendimi bulmam epey zaman aldı… Ben;…
