32. Yaşa İthafen : )
Ben ortaokulu bitirip liseye başladığım yıllarda annem 30’ lu yaşlarının ortalarındaydı. Oldukça erken evlilik yapan annem, babamı kaybettiğinde tek başına bize kol kanat olurken o kadar büyüktü ki gözümde; hem yaşça hem de yaptıklarıyla… Şimdi ben de hemen hemen annemin o dönemki yaşlarındayım, hatta bugün 32’ ye “Merhaba” dedim, demesine de o yıllarda gözüme çoook büyük gözüken 30’ lu yıllar aslında o kadar da büyük değilmiş diye düşünüyorum şimdi… Annem çikolata yediğinde büyükler sanki öyle şeyler yemezmiş gibi düşüncelere kapılırken vakt-i zamanında ben, şimdi hala hiç utanmadan sürpriz yumurtalı çikolata alabiliyorum mesela :)) Demek ki neymiş; birşeyi anlamak için ona uzaktan bakmak ve hakkında ahkâm kesmek pek de yerinde bir davranış değilmiş, içinde olmak lazımmış o şeyin. “Şöyledir” ler, “böyledir” ler havada kalırmış böyle durumlarda… Hayat çok tuhaf… Zaman çok hızlı akıp geçiyor… Yapamadıklarım için pişmanlık duymaktansa her istediğim şeyi yapmak için zamanımı değerlendirmeliyim – değerlendiriyorum: Benim hayat felsefem tamamen…
