Kelimeler Kifayetsiz…
Söze nerden başlasam bilemiyorum. Evet, Allah’ tan ümit kesilmezdi… Ve kader diye birşey de vardı… Güzel haberler vermeyi ne çok isterdim, ilerde yazdığım bu satırları annemle beraber okumayı… Bir mucize bekledik hep içimizde… Ben iyi şeyler hissetmediğimi söylesem de, sözler olumsuz olsa da, kendimizi kötüye hazırlamamız istense de defalarca… Olmadı, ne yazık ki olmadı… O mucize bizi bulmadı… Anneme biçilen ömür 47 yılmış; doğum gününü bile hastane odasında yoğun bakımda geçirmek zorunda kalan annem 31 Mayıs Perşembe günü öğle sularında aramızdan ayrıldı. Doktorların beni yanıltmamasına sinirlenerek, içimde son kalan ümit kırıntılarını da paketleyip; üzüntü, hayal kırıklığı, “Belki de hayırlısı buydu” gibi sözlerle karmakarışık, tarif edemeyeceğim duygular eşliğinde annemin cansız bedenini İzmir’ e uğurladım – büyük bir özlemle gitmek istediği şehre… İzmir ilk defa bu kadar tatsız geldi bana, içimi acıttı. Annem gömüldükten sonra, duramadım oralarda, geri geldim İstanbul’ a… İçimde gerçi olan biten herşey… Eve girdiğimde annemin oturduğu koltuk, aldığı…
