Evet, hâlâ olumlu bir sözcük bekliyorum doktorların ağzından… Tam bir hafta oldu ama annemin durumunda ne iyiye ne de kötüye giden bir değişiklik yok. İşin kötüsü, doktorun her bilgilendirmesinde ertesi güne hastayı kaybedeceğimizi inceden inceye ileten mesajları yok mu; kahrediyor insanı… İçimizde son kalan şey “ümit” ken onu da yok ediyorlar acımasızca…
Yoğun bakımda bir kere görebildim annemi… Uyuyor gibi… Elleri çarşafın altındaydı, tutamadım ama yüzüne dokundum, yanağına sürdüm elimi… Sanki gözlerini açıp “Şaka yaptım” diyecek gibiydi… Kolundan tutsam gelir miydi, bilmem… Neydi bu kadar uzun süren uykusunun sebebi; onu da anlayamadım zaten… Yapılacak onca şey varken neydi bu pat diye elini eteğini çekmek herşeyden… En ufak bir şikayet bile etmeden…
Tedaviye yanıt vermiyormuş annem – doktorlar öyle diyor… Şu an komadaymış, durumu kritikmiş; kendimizi kötüye alıştırmalıymışız o yüzden. Belki de yanlış biliyorlar diye doktordan doktor oldum zaten bugünlerde… Onların demotive eden açıklamalarından sıyrılıp birkaç umut verici bilgi bulmak istedim ben de kendimce… Zaten hiçbirşey için hiç kimseye yüzde yüz güvenemedim ki ben… Bilmedikleri birşey olmalı annemi hayata döndürecek… Tıp hani gelişmişti bu kadar?! Tıkanan bir beyin damarını mı açamıyorlardı?? Biz de bu gelişmişlik içinde en çaresiz noktalardan biri ile mi sınanıyorduk şimdi??
Düşündükçe kendini, çevresini sorguluyor insan… “Yapılacak birşey yok” diye ısrarla söyleyenlere inat yapılacak bir şey bulmaya çalışıyor… Bulamayınca üzülüyor, üzüldükçe ağlıyor, bazen duruluyor, tekrar ümit ediyor, başa sarıyor… İşin kötüsü, bu günlerin ne kadar süreceğini ve sonucun ne olacağını bilememek oluyor; ki o da psikolojimin yavaştan bozulmasına davetiye çıkarıyor…
** Yorumlarınıza, mesajlarınıza birebir dönemesem de iyi dilekleriniz, dualarınız için çok teşekkür ederim. İnşallah güzel haberleri de buradan paylaşmak nasip olur.
28 yorumlar
[MARKED AS SPAM BY ANTISPAM BEE | Server IP]
diyecek bişey yok.. Annem yeni çıktı hastaneden. Rabbimden dileğim inşallah sen haklı çıkarsın. Ve annen bi gün gözlerini açıp hepsi şakaydı der. Sabır azıcık daha sabır..
Sabahın bu saatinde, belki iyi bir haber umuduyla baktım.
Şifalar diliyorum tekrar…
İyi ol..
Başka bişey diyemedim.
canım yeni gördüm.. çok ama çok geçmiş olsun.. sen doktorların moralini bozmasına sakın izin verme, malesef hiç biri hasta ve hasta yakını psikolojisinden anlamıyorlar :(
sen moralini sakın bozma hep olumlu düşün.. dualarım sizinle… umarım bize çok yakında çok mutlu haberler verirsin…
Demetcim uzun zaman bakınamıyordum buralara,kız kardeşimden öğrendim yaşadıgın şu zor günleri. Biliyorum çok zor,biliyorum dayanılması güç. Ben de senin gibi diye başlayan bir cümle kurmak istemiyorum, ne kadar benzeyen şeyler yaşasak da her kişi için ayrı buruk bir tat ağızdaki. Tek söyleyebileceğim güçlü ol ve sevdiklerine sığın. Annen gerçekten de şaka yaptığını söyleyecek , sonra da sarmalayacak seni. İnanıyorum. Ve olur ya sadece konuşmak istersin, yada yazmak içini dökmek belki. Aklının bir köşesinde bulunayım. Sevgiler…
Rabbim şifalar versin inşallah. Dualarımız annenle inşallah.
Çok zor her gün ümidini kıran cümleler duymak ama sabır canım. İnşallah sevgili anneciğin bu savaşı kazanacak. Tüm dualarımız seninle…
Sevgili Demet, seni çok iyi anlıyorum, günlerdir de aklımdasınız, annen için dua ediyorum. İnşallah iyi olacak. Ben de bir sağlık çalışanıyım ve bazen doktorlarımız aileyi ümitlendirmekten kaçınıyorlar ki, en kötü duruma dahi hazır olsunlar diye. sen onları takma kafana, çünki bu duyguyu yaşamayan bilemez, ben aynı sahneyi yaşadım annemde, çok kızmıştım doktorların acı sözlerine.. Bu arada Üsküdar ve Kadıköye yakın olduğunu biliyorum, acaba hangi hastanedesiniz? Eğer haydarpaşada iseniz ben de ordayım, belki bi faydam olur diye sordum. Eğer ordaysanız bana haber ver, gelirim yanına.. Allah güç ve sabır versin arkadaşım..
rabbim şifalar versin. İnşallah en kısa zamanda sağlığına kavuşur. birbirimizi tanımıyoruz belki ama bu hiçbir şeyi değiştirmez. bir hafta sonra Kabe’de olacağım allah izin verirse ve mutlaka annene dua edeceğim. bunu asla unutmayacağım emin ol.
Güçlü ol diyorum, hayata geçirmesi zor olsa da… Sana sabır diliyorum… Dualarımla yanındayım…
İnşallah,inşallah canım,sağlıklı haberlerle gelirsin,güçlü ol,Rabbim yardımcısı olsun inşallah anneciğinin.
bende seni merak ediyordum canım.dua ediyorum inşallah anneciğin iyi olacak.allahım yardımcın olsun…
Allah dan ümit kesilmez demetcim dualarım seninle. annenin yanında biraz olsun kaldığında konuş eminim seni duyuyordur:( Annecin düzelip sana kısa sürede dönecek inşallah
günlerdir senden gelecek hayırlı bir haber için her gün azimle bloguna bakıyorum. aklım ve dualarım sen ve anneciğinde..Allah sana sabır ve güç annenede şifa versin tez elden canım..gücünü kaybetme…
çok geçmiş olsun canım en kısa zamanda iyi haberler verirsin umarım, dualarım sizinle
allah sabır versin size. biz dua etmeye devam ediyoruz. içten sevgilerimle.
Demet hergün giriyorum bloguna belki annende güzel bir haber alırım diye.. bir heyecanla okudum dediğin gibi ümitli olmalısınız annen şaka yapacak açıcak gözlerini Rabbimden acil şifalar versin tekrardan dualarımızı kabul eder inş…
İnşallah doktorlar yanılır ve anneciğinin hızla iyileştiği güzel günler gelir,Allah’ın hikmetinden sual olunmaz ama daha çok genç ve daha torun bakacak,çok işi var :) İyileşecek inşallah Demetcim.
inş dilerim Anneciğin sağlığına kavuşur ,tedavilere en iyi şekilde cevap verir,tekrar eski günlerinize mutlu bi şekilde annenizin varlığıyla devam edersiniz.kendini bırakma,umudunu kesme ve hep iyiyi düşünmeye çalış demekten başka bişey diyemiyorum,iyi haberlerini bekliyoruz…
aminnnnnnnn
Allahtan umut kesilmez. Rabbim tez zamanda şifasını verecektir. Güzel günlerinize inşallah hemen döner bunlarıda unutursunuz diyorum. Kalbimizden geçen tüm dualar Anneciğinle olsun inşallah. Rabbim tez zamanda dermanını nasip etsin.
annen, senin aslında hepimiz için : hakkımızda hayırlısı demek en doğrusu canım.. umarım güzel haberler okuruz, kalbimiz dualarımız annenin ve senin:((
Allahım bu bir rüya olmalı. Bu rüyayı görmek istemiyorum uyanmak istiyorum dediğimiz anlardasın.. Allah yardımcınız olsun… İyi haberlerini bekliyoruz hep birlikte…
CANIM BEN GELDİM..
ÇOOOOK GEÇMİŞ OLSUN ACİL ŞİFALAR DİLERİM
:))
Allah’tan ümit kesilmez,herzaman duacınım
bu sayfayı her gün açtığımda annenden güzel bir haber bekliyorum demet.inşallah anneciğin eski sağlığına kavuşur.Allah acil şifalar versin.
yok buralarda önce bu yazını sonra önceki yazını okudum nasıl üzüldüğümü nasıl etkilendiğimi anlatamam. dilediğin gibi dua ediyorum senin için. daha fazlası gelsin isterim elimden ama ne çare…
mail atıyorum sana şimdi…
[MARKED AS SPAM BY ANTISPAM BEE | Server IP]
Demetciğim,
kimbilir hangi tarihte sık kullanılanlara eklemişim blogunu.Kaybetmek istememişim dönüp okumak istemişim.Biraz önce oğlum için eklediğim başka bir yeri ararken tek tek açmaya başladım.Sana denk geldim.Son yazını ve bir öncekini okudum.Sonra hakkında yazdıklarını.Bornova’yı, Buca’yı…Bornova’lıyım ve üniversiteyi Buca’da okudum, orada çalışıp, oturdum.
İki sene önce yoğun bakım tecrübesini 70 yaşında ki annemle yaşadık.Oldukça uzun bir süreçti.Annelerin ne kadar güçlü ve dirençli olduklarını yaşadım.Oldukça uzun bir süre uyutulduktan sonra daha önce ameliyat olduğu kendi hastanesine ve doktoruna götürmüştük.Yoğun bakımda yer olmadığı için servis odasını yoğun bakım haline getirmişlerdi ve orada da sürekli uyutuluyordu.Dört beş gün sonra yoğun bakıma aldıklarında toplamda 16 gündür uyutuluyordu.Çaresiz eve döndük.Ertesi gün hastaneye yalnızca ben gittim.Elimde ihtiyaçlar içeri girdim ve kalakaldım.Annem hafifçe yükseltilmiş yatağında ayaklarını birbirinin üzerine atmış yanına gitmemizi bekliyordu.Beni gördüğünde yüzünde beliren gülümsemeyi ve sevinci hayatım boyunca unutamam.
Sevgili Demet o süreçte tıpta gelişmelerin bazı dökümanların peşine düştüm.Hatta uzun süre yoğun bakımda kalanlarda yaşanan oryantasyon bozukluğu ile ilgili son akademik çalışmalara ulaştım.Tesadüf o ki çalışmayı yapan Dr. ve asistanı annemin yattığı üniversite hastanesindeydi.Annemin durumunu anlatıp çalışmaları okuduğumu anlattım.Hemen gelip gördüler.
Dr.lar da hem yoğun çalıştıkları için hem de ne yazık ki kendi alanlarında dahi farklı branşlardaki gelişmeleri takip edecek gerekli zamanı ve maddi kaynağı bulamadıkları için bazen de gerekli görmedikleri için bütünü göremeyebiliyorlar.Kendi uzmanlık alanlarında o an en temel müdahaleyi yapıp geçiyorlar.Bir de hasta yakınlarına olabilecek en kötü senaryoyu çiziyorlar.O dönem benden uzakta olan bir Dr.arkadaşımla gelişmeleri paylaşıyordum.Bana” en kötü tabloyu söylemeye mecburlar, çünkü bir olumsuzluk çıktığında hesap soran hasta yakınları çıkıyor” demişti.Bazen de öyle bir Dr. çıkıyor ki o ana kadar olagelmiş bir sıkıntıyla ilgili değişik bir yaklaşım getiriyor ve işte hasta yakını o zaman O’nu da aileden biri gibi görüyor.
Demetciğim asla umudunu kaybetmeden elinden gelen her şeyi araştır.Sakin ve olumlu düşün.Güzel anneciğin çok genç.Fizik tedavi yolu ile ne kadar çok yol katediliyor biliyor musun?
Tıpta “hastalık” olmadığını “hasta” olduğunu unutma.Anneciğim 70 yaşında olmasına rağmen ve solunum yetmezliği nedeniyle kalbi durmasına rağmen(El masajı ile 7-8 dk sonra kalbi çalıştı ama uyanmadı) ve yıllardır kalbini zayıflatacak yan etkisi olan ilaçlar almasına rağmen ve Dr.lar oksijensiz kalma süresinin uzun sürmesi nedeniyle bir sekel kalabileceğini dile getirdiler.Hatta en kötü tabloda uyanamayabilir dediler.Buna rağmen uyandı.Beyin tomografisinde de hiçbir sekel kalmadığı izlendi.İki ay yatmasına ve kasları zayıflamasına rağmen ayağa da kalkıp yürüdü(bize tutunarakda olsa)
Dualarım seninle ve annenle.Allah’ın anneciğini sana ve kardeşlerine (eşlerinizde dahil) bağışlamasını diliyorum.Eskisi gibi sağlığına kavuşmasını bu zorlu süreci hep birlikte aşmanızı ve sağlıklı mutlu günlerinize geri dönmenizi diliyorum.
Allah’a emanet olun.
Sevgiyle…
Nilay