“Allah’ tan Ümit Kesilmez” Derler…
Bir önceki yazımda ne kadar mutlu bir haber verdiysem şu an ondan kat be kat üzücü bir haberin eşiğinde olmanın acısını yaşıyorum… Yazmak rahatlatır her zaman beni ama bu kez gücümü kaybetmediğimi kendi kendime ispat etmek için oturdum bilgisayar başına. Pazar günü annem bizdeydi; bir önceki gün kardeşime yüzük takmıştık – biliyorsunuz… Aslında o gün akraba evine geçecekti annem ben ertesi gün çalıştığım için ama benim nedense göndermeyeceğim tuttu – hiç huyum değildir halbuki… O göndermediğimi bile bilmiyor bu arada; eşime “Onu bırakmak için araba bulamadığımızı söylersin” diyerek tüm günü annemle geçirdim – “Allah böyle olmasını istiyormuş” diyorum. Hareketli bir haftasonu oldu bizim için. Annem enerji doluydu; alışveriş yaptı, eve gelip gelini – oğlu için yemekler yaptı. Sardığı sarmaları, yaptığı börekleri buzluğa koyup haftaya kadar bekletmemi söyledi. Ardından, biz akşam yemeğimizi yedik, herşey normaldi. Türk kahvelerimizi içtik, yine herşey normaldi. Ben annemin bilgisayarına istediği birkaç fotoğrafı yüklüyordum. Annem yerinden kalktı,…
