Kimi zaman özel hayatlarımızdan feragat ederek hayatımızın merkezine almıyor muyuz bu dünyayı? Hatta çoğu zaman?
Peki genel olarak cebimize en ufak bir girdisi olmayan, ama zamanımızdan çokça çıktılar alan bu satırlar niye bağlar bizi buralara?
Yazın millet havuzda, denizde güler, oynarken biz bir cafe’ de ya da otel odasına dizüstü bilgisayarımızla çakılı, fazladan yarımşar, birer saat geçirirken… Sabah erken kalkacağını bile bile bir saat daha geç uyumayı göze almış… İzlediği diziye tam odaklanamadan bilgisayar karşısında televizyona kaçamak bakışlar fırlatan yine…
Herkes akıllı da bir biz mi kaldık deli acaba? :)
Geziyoruz, fotoğraf çekiyoruz, yazıyoruz… Tasarlıyoruz, fotoğraf çekiyoruz, yazıyoruz… Giyiniyoruz, giydiriyoruz, fotoğraf çekiyoruz, yazıyoruz… Yemek yapıyoruz, yiyoruz, fotoğraf çekiyoruz, yazıyoruz…
İnsan neden katlanır ki bunca meşakkate? Yazarken yoruldum ben :))
Siz de mi bu gruptasınız? O zaman size de sorayım, neden yazıyorsunuz?
Siz düşünedurun; önce ben cevabımı vereyim. Satır aralarında ortak noktalarımız vardır belki…
Ben blog yazıyorum; çünkü ben sesimi duyurmak istiyorum. Ben kimi zaman insanların yüzlerine söyleyemediğim acı veya tatlı cümleleri burada sarfetmeyi tercih ediyorum, onlar duysa da duymasa da… Yazdıkça üzüntülerim hafifliyor, mutluluklarım artıyor; paylaşıyorum her birini azaltmadan, eksiltmeden ya da fazlalaştırmadan…
Ben, B E N oluyorum yazdıkça, aslında yeni yönlerimi de keşfediyorum farkında olmadan. Ve benim tasarım aşkım blogumla besleniyor aslında. Ben hiçbirini paylaşamasam burada, belki de yitip gidecek, sönecek o aşkın alevi…
Ben hayatımı kazıyorum buraya; geçen sene, beş sene önce şu günlerde ne hallerdeymişim, ne düşünür, ne hissedermişim diye merak edenlerdenim çünkü. Ve göçüp gittiğimde ben bu diyardan; okusunlar istiyorum beni kardeşlerim, kardeşlerimin kardeşleri… Belki de sene şimdi orada 2111…
Malım, mülküm yok benim ama gönlüm zengin, dünyanın en uzak noktasında yüzünü dahi görmediğim bir arkadaşıma yardımcı olmak istiyorum kimi zaman, aynı dili konuşsak da konuşamasak da…
Sanırım ben popülerliği de seviyorum biraz; gerçi burada olan kim sevmez ki, istemez ki okunmayı, takip edilmeyi, sesini duyan insanların verdiği tepkileri,… Sadece kendisi için yazmıyordur insan sanırım, eğer ki buradaysa ve herkese açık bir blogu varsa… Yoksa kilitli defterine yazardı, değil mi :)
Evet, bu uğurda uykusuz kalıyorum yeri geliyor… Evet, fotoğraf makinamı çantamdan ayırmam ve bu gibi ıvır zıvırlar yüzünden çok ağır bir çanta taşıyorum her gün… Evet, durakta beklerken cep telefonumdan blogumu kontrol ediyorum… Evet, blog yazdığım için kimse de bana para vermiyor :)
Belki sen de benim gibisin. Belki benden biraz daha eksik ya da daha fazla… Ama öyle ya da böyle kesişti yollarımız bir kere, değil mi? :)
O zaman sıra sende şimdi; yüzleş kendinle ve ser içindeki o eşi bulunmaz incileri…
10 yorumlar
aslında bu soru tüm blog yazarlarının aklında olan bişeydir zaman zaman düşünüp peki ama neden dersin.Ya da sen bilgisayarına yapışık halde yaşarken hergün bugün neleri yazsam ya da bunu yazmalıyım mutlaka dediğinde insanlar anlamsız bakarlar suratına…bana kalırsa ben biraz kendim için yazıyorum birkaç blogum olduğu için sınıflara ayrılmş durumda hepsini neden yazdığım. birini moralim bozuk olduğunda rahatlamak biraz içimi dökmek için yazıyorum mesela. birini hem beğendiklerim için bir depo oluştursun hem de herkesle paylaşım içinde olayım ve evet okunsun diye yazıyorum(aslında önce öyle başlamamıştım ama izleyiciler çoğaldıkça sorumluluk hissettim sanırım:))üstelik blogun geliştiğini gittikçe daha sizden birşeyler ifade ettiğini gördükçe de mutlu oluyorsunuz yani ben oluyorum en azından yoksa gecenin 5inde ertesi güne finalim varken new post'a basıp blog yazısı yazamazdım değil mi:)
öncelikle seviyorum blog yazmayı
tanımsamda içimi döküyorum,bulduğum ilginç konuları paylaşıyorum,bakın bunuda ben yaptım diyorum,yorumlarla besleniyorum..insan takdir edilmek istiyor ve en güzel takdiri sanırım yorumlardan alıyoruz..nereye gitsem aklımda blogda kalıyor,onuda yazayım bunuda söyleyeyim diye..blogumla yaşıyorum bi nevi ama çokca seviyorum,beni ben yapan herşeyi barındırıyor çünkü :)
Ben tamamiyle günlük amaçlı yazıyorum. Hayatımın notlarını oraya alıyorum. Özellikle çocuklarımı daha çok yazasım var, ileride okuduklarında hangi yollardan geçmişler görsünler istiyorum. Tek düşündüğüm birgün ölürsem bloğumun ne olacağını merak ediyorum.
Demetcim ne güzel anlatmışsın bizleri, helal olsun sana şekerim :D
Uykusuz kalmak uğruna blog yazmak ya da birşeylerden fedakarlık edip bilg. başına oturmak bence bunları yapmak herkesin haddi değil, sorumluluk sahibi olmak lazım, böyle düşünen insanlar buradayız, blog yazıyoruz… Ben gördüklerimi duyduklarımı ilginç olan herşeyi biriyle paylaşmak, değişik fikirler vermek en önemlisi kendimi mutlu etmek ve diğer insanlara yansımasını görmek için blog yazıyorum. Çok da keyif alıyorum. Kısaca herkesle paylaştığım günlüğüm diyorum ben bu işe… Herkese kolay gelsin diyorum ve sevgiler gönderiyorum…
çok güzel anlatmış,çok net cevaplamışsın canım:)
ben de yazdıkça kendimi ifade ediyor, rahatlıyorum… üstelik yıllar sonra dönüp baktığımda neler yapmışım, neler düşünmüşüm, neler hissetmişim blogumda görebilmek de çok güzel olacak diye düşünüyorum…
gulden – Benim hissettiklerimi ne de güzel tarif etmişsin :) Evet, sabah 06.30 da uyanmak zorunda olduğum halde yazdığım yazıyı tamamlayamadan uyuyamıyorum :)) Ve yüzüne anlamsız bakan insanlar… Blog yazdığımı bilmeyenler olunca aralarında bir de… Neden sürekli fotoğraf makinamın yanımda olduğuna anlam veremiyorlar :))))
Gul/İnn – Evet canım, aynen; blogumuzla yaşıyoruz ve bundan pişman değilim :)) İçini dökmek iyi geliyor ve yorumlar tabii ki… Yazmak, sesini duyurabilmek güzel şey :)
tosbagalar – Onu ben de düşünüyorum, evet… Öldükten sonra herhalde bir yakınımız duyurur buradan.. Ama yine de sevimsiz bir konu olduğu için, pek de düşünmek istemiyorum açıkçası…
Sibel'in Hobi Dünyası . .. – Teşekkür ediyorum Sibelcim, yazımı beğenmene sevindim. Duygu ve düşüncelerimiz ortak. O yüzden hep beraberiz *-*
hayat güzel – Sana katılıyorum arkadaşım :) Bir tür terapi aslında, yazmayan herkese tavsiye edilir :)